Καραντίνα πρώτη....

Ένα κείμενο που γράφτηκε από αγανάκτηση, ακούγοντας ειδήσεις.
Τις πρώτες μέρες της πρώτης καραντίνας του Νοεμβρίου του 2020...
--------------------------------------------------------------------------------------------------------

Όπως κι αν τ' ονομάσουν - lockdown, καραντίνα, προστασία ή απαγόρευση της κυκλοφορίας, εγκλεισμός είναι κι είναι γεγονός "προ-απο-φασισμένο" κι αναμενόμενο...

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι "ειδικοί" της ενημέρωσης για την υγεία, την οικονομία, τα ρεπορτάζ και τους "σχεδιασμούς", έχουν συνείδηση και συναίσθηση για όσα λένε και κάνουν, ή αν έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο διάβολο για λίγα φράγκα παραπάνω...

Δεν ξέρω αν ζούμε μέσα σε μια παγκόσμια συνωμοσία, με ψεκασμούς και τσιπάκια, εκφοβισμό, σεξισμό και τρομολαγνεία...

Αυτό που ξέρω είναι πως ο κόσμος, εδώ και χρόνια θυμίζει όλο και περισσότερο την ιστορία της Βαβέλ - κι η "πανδημία" μοιάζει με το "κερασάκι στην τούρτα...!

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μπορώ να κάνω το παραμικρό για να τον αλλάξω αυτόν τον κόσμο, να τον "διορθώσω" για να γίνει όπως εγώ τον ονειρεύομαι...

Βάλε και που δεν πιστεύω σε κανέναν "σωτήρα" πια, βάλε και τον χειμώνα που έρχεται, και καταλαβαίνεις πως, λογικά, το επόμενο στάδιο το λένε κατάθλιψη - που είναι και της μόδας...

Δεν το γουστάρω αυτό το φοντανάκι όμως και δεν θα το πάρω κύριε δημοσιογράφε μου - όσο κι αν χτυπιέσαι...!!!

Αν έχει απομείνει ένας κάποιος έλεγχος στα χέρια μου, αυτός λέγεται "τηλεκοντρόλ στο off"...

Γιατί αυτό που εσύ πουλάς για "ενημέρωση", εγώ το λέω εκφοβισμό και χειραγώγηση...

Εσύ το πουλάς ως "lockdown" - με την αγγλικούρα σου που τις έννοιες τις αλλοιώνει - αλλά εγώ θα το βαφτίζω cocooning,που σε κανονικά ελληνικά σημαίνει ευκαιρία για περισυλλογή, ξεκούραση, δημιουργική κι εσωτερική ανασυγκρότηση...

Κι αυτό, είναι η μόνη μου αυτοπροστασία...! 

Το σημαντικό μου "όπλο" μπροστά στο "προστατευτικό" σου νταβατζιλίκι...

Στην άλλη διάσταση του θεάτρου

Εμένα που λες, η μάνα μου - Θεός σχωρέστην - ήταν ηθοποιός.

Άλκηστις Γάσπαρη, του θεάτρου Τέχνης, επιλογή του Καρόλου Κουν αυτοπροσώπως - και ως εξαιρετικό ταλέντο μάλιστα.

Φοίτησε στη σχολή του δουλεύοντας παράλληλα σ' ένα καπελάδικο της εποχής - ενώ συγχρόνως παρακολουθούσε και το νυχτερινό γυμνάσιο.

Ιστορία πονεμένη, κάπου στα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο και για την οποία γνωρίζω όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, αλλά δεν λέει να επεκταθώ.

Το θέατρο που λες, ήταν για την μάνα μου ο απόλυτος έρωτας.
Το υπηρέτησε σ' όλη της τη ζωή με αυταπάρνηση και πάθος, απαγορεύοντας σχεδόν στον εαυτό της ν' ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο.
Καμία εκτίμηση για τον κινηματογράφο - πόσο μάλλον για την τηλεόραση.
Οι συμμετοχές της σε μια ταινία και δυο σήριαλ - όλα του Βασίλη Γεωργιάδη, που ήταν φίλος αδελφικός, - προέκυψαν σαν λύσεις ανάγκης και για λόγους καθαρά βιοποριστικούς.
Η Βέμπο κι ο Μίμης, ο Λυκούργος κι ο Κατράκης, ήταν οι φίλοι και το ΣΕΗ /ΤΑΣΕΗ το καταφύγιο για κάθε πρόβλημα. Από εμβόλια και γιατρούς μέχρι το χριστουγεννιάτικο δώρο για τα παιδιά των ηθοποιών.
Να φανταστείς πως όλες αυτές τις μέρες, που βλέπω τον κ. Μπιμπίλα στα κανάλια, κάπου βαθιά στη σκέψη μου, ταιριάζει τόσο πολύ εκεί, σαν να ήταν από πάντα αυτός ο πρόεδρος του ΣΕΗ....

Για μένα, το θέατρο ήταν το σπίτι, η οικογένεια, το μοναδικό παιχνίδι - αλλά και φυλακή ταυτοχρόνως. Πολλές οι μνήμες μου που αναδύονται αυτές τις μέρες. Κάποιες υπέροχες, κάποιες άλλες εφιαλτικές και τα συναισθήματα κουβάρι.

Για ένα παιδί, η διαφορά ανάμεσα στην σκηνή, την πρόβα, την κουίντα και το καμαρίνι δεν γίνεται να είναι ξεκάθαρη, απλά γιατί η δική του πραγματικότητα δεν έχει ακόμα διαμορφωθεί.

Μεγαλώνοντας έγινε σαφές πως δεν μου άρεσε αυτό το "παιχνίδι" - και το τελευταίο πράγμα που ήθελα να κάνω στη ζωή μου ήταν να "παίζω" στο θέατρο. Αυτό που κυρίως με απασχολούσε τότε, ήταν πως να βρω τρόπο να γίνω "μαρκόνισσα" και να...μπαρκάρω...

Δύσκολα βέβαια αυτά τα όνειρα για τις γυναίκες την εποχή του '60 - αλλά δόξα τον Θεό, η ζωή μου πρόσφερε απλόχερα τα ταξίδια που ονειρεύτηκα κι έχω μεγάλη ευγνωμοσύνη γι΄αυτό.

Ωστόσο το θέατρο το αγαπώ, όπως κάθε παιδί αγαπάει τον τόπο που μεγάλωσε. Πολλά και σημαντικά όσα έμαθα από υπέροχες παραστάσεις και κειμενα, αλλά και μέσα σε καμαρίνια και πρόβες.

Ως εκ τούτου, καθόλου δεν εκπλήσσομαι μ' αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια εδώ και τόσες μέρες.
Τα παιχνίδια δύναμης είναι πολύ παλιά ιστορία και τα περισότερα θεατρικά έργα, σ΄αυτά βσίζονται. 

Προορισμός του θέατρου, είναι να φέρνει στην επιφάνεια αυτά τα παιχνίδια, που παίζονται παντού - όμως η σύγχρονη Ψυχολογία τα έχει πια αναλύσει και καταγράψει δεόντως και λεπτομερώς.

Κι αυτό, εκ των πραγμάτων συνεπάγεται "νέα ήθη"...!

Σήμερα, ξέρουμε πιά πως το ξύλο ΔΕΝ βγήκε απ' τον παράδεισο κι αν προκύψει καθηγητής να χαστουκίσει την..."Παπασταύρου" το πτυχίο του θ' αχρηστευτεί με συνοπτικές διαδικασίες - ακόμα κι αν είναι ο... "Φλωράς".

Προφανώς είναι καιρός να προσδιοριστούν τα ήθη μιας "Νέας Εποχής" - και χαίρομαι πραγματικά πολύ που επιτέλους έφτασε...!

Φυσικά, τίποτα δεν θεραπεύεται ανώδυνα και χωρίς κλυδωνισμούς.
Η αλλαγή αναπόφευκτα  πονάει κι ο θεραπευτικός ρόλος του θεάτρου και του ηθοποιού, είναι ακριβώς να μεταδίδει τα όποια "νέα ήθη" στην κοινωνία, καθώς υπο-κρινόμενος ηθο-ποιεί...

Και να δεις που ανάμεσα στις εικόνες της τηλεόρασης και τα διάφορα περιστατικά, που βλέπω τελευταία, κάπου είναι σαν ν' ακούω την φωνή της μάνας μου..."Θυμάσαι πολλά και το ξέρω - η διαφορά είναι πως τώρα πια μπορείς και να τα καταλαβεις... "

Κι είναι γεγονός αυτό !

Αυτές τις μέρες κλείνουν 15 ολόκληρα χρόνια που αποχώρησε από τον μάταιο τούτο κόσμο, Οι θεατρικές ιστορίες των ημερών την "ζωντανεύουν" πολύ έντονα στη μνήμη μου κι ένιωσα την ανάγκη για ένα "μνημόσυνο" διαφορετικό.
Πιο ουσιαστικό ίσως...

Άλλωστε από μέρες έχω την παράξενη αίσθηση πως παρακολουθεί τα τεκταινόμενα, παρέα με όλους τους φίλους και τους συναδέλφους της.

Συχνά μάλιστα σκέφτομαι πως όλοι μαζί βάζουν το "χεράκι" τους, για να έρθουν στο φως όλες αυτές οι κακοδαιμονίες.

Βρίσκονται άλλωστε όλοι σ' εκείνη την "άλλη διάσταση", που τόσο πολύ την πλησιάζουν οι ηθοποιοί όταν παίζουν στο θέατρο .

Ίσως μάλιστα να είναι ακριβώς αυτός ο λόγος που κάποιοι γνωστοί ηθοποιοί, κυρίως οι παλιότεροι, διαχωρίζουν με τόσο πάθος το θέατρο από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Κι αξίζει να θυμηθούμε πως στην αρχαιότητα - την ελληνική τουλάχιστον - το θέατρο ήταν τελετουργία κι ο ηθοποιός μυστης και ιερουργός...

 

 

Νοοτροπίες "παλαιάς κοπής"

 Ανήκω στη γενιά που πρώτη τόλμησε - με δειλά βήματα ίσως - να μπει σε διαδικασίες αυτογνωσίας και ψυχοθεραπείας,

Σε μια εποχή που και μόνο η λέξη "ψυχολόγος" σε καθιστούσε υποψήφιο για το Δαφνί κι όλοι σε κοιτούσαν καχύποπτα.

Έννοιες όπως "διπολική διαταραχή", "επιλόχεια κατάθλιψη" - ή και σκέτη "κατάθλιψη" - ενδο-οικογενειακή βία, γκέϊ, τρανς και λοιπά συναφή και σύγχρονα, δεν κυκλοφορούσαν τότε. Ούτε καν στην ψυχιατρική.

Η οποία παρεμπιπτόντως, ήταν - κι εξακολουθεί να είναι φοβάμαι - υπεύθυνη για μεγάλο ποσοστό διαταραχών της ανθρώπινης υπόστασης.

Η γενιά μου μεγάλωσε σε μια κοινωνία που τον ρόλο του "ψυχοθεραπευτή" τον έπαιζε η εξομολόγηση κι ο πνευματικός και τα ήθη τα "καθρέφτιζε" - τα "ποιούσε"!- ο ηθοποιός. Οι παραδόσεις είχαν αξία, οι δάσκαλοι βέργα και "παιδαγωγός" ήταν το κουτσομπολιό - κάτι σαν τοπικό "δικαστήριο".

Τα δεδομένα, έχουν αλλάξει φυσικά !

Όχι από μόνα τους, αλλά από όλους αυτούς που αποφάσισαν να ψάξουν να βρουν τις αιτίες των τραυμάτων τους.

Σαν γενιά που γνώρισε την νοοτροπία του περασμένου αιώνα, είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε τον "παλιό" κόσμο, δημιουργώντας παράλληλα τον καινούργιο. Τον 21ο, της τεχνολογίας, της εικόνας και της "υπερ-επιστήίμης".

Που εξελίσσεται πια με ταχύτητες έως και τρομακτικές...! 

Αγνοώντας κάθε τι "παραδοσιακό", συχνά αλλοιώνοντας το ουσιαστικό νόημα του - όπως π.χ. την "υποχρεωτική" αλλά αναγκαία 40ήμερη απομόνωση της λεχώνας, που καταργήθηκε "επιστημονικά", για να καταλήξουμε σήμερα στην... επιλόχεια κατάθλιψη.

Κατ' αναλογίαν, από την "Οδό ονείρων" φτάσαμε στα τραγικά τηλεοπτικά ριάλιτι κι από το κουτσομπολιό της γειτονιάς στα πανελλαδικά πρωινάδικα...

Οι γυναίκες της γενιάς μου, "απελευθερώθηκαν" καίγοντας κάμποσα σουτιέν. 

 Αυτό όμως, έδωσε στους άνδρες μάλλον την εντύπωση πως το μίνι και το "τάνγκα, δημιουργήθηκαν κυρίως για την δική τους ευχαρίστηση.

Δεν ξέρω αν και κατά πόσον έχουν άδικο, αλλά αυτό που είναι γεγονός είναι η κατακόρυφη αύξηση των βιασμών παγκοσμίως. 

Επισήμως 200% αυτή η αύξηση - από τα τέλη της δεκαετίας του '60 που κυκλοφόρησε  η μόδα των "μίνι"...!

Δεν μπορούμε φυσικά να ξέρουμε κατά πόσον αυτό το ποσοστό αφορά τον ίδιο τον βιασμό ή τις καταγγελίες για βιασμό, αλλά...όσο να 'ναι, ας προβληματιστούμε λίγο...

Κι οπωσδήποτε το ζητούμενο δεν είναι να φέρουμε στη μόδα το "τσαντόρ".

Συνεπώς, τα..."αρσενικά παλαιάς κοπής", χρειάζεται να μάθουν νέους κώδικες, για ν' ακολουθήσουν αξιοπρεπώς τις αλλαγές που η ίδια η γενιά τους έφερε. Σήμερα, βρίσκεις πολύ εύκολα πια έναν καλό ψυχοθεραπευτή - που δεν είναι αναγκαστικά και ψυχίατρος, αλλά μπορεί να σε βοηθήσει να προσαρμοστείς στα νέα δεδομένα.
Γιατί...αυτά τα περί "παλαιάς κοπής", είναι νοοτροπίες! Και ΔΕΝ συνέρχονται αλλιώς...!

Γιατί ακόμα κι αν ο "καινούργιος κόσμος" δεν έχει ξεκαθαρίσει με την ισορροπία και το μέτρο του, ακόμα κι αν ο κάθε "παλαιάς κοπής" - άνδρας ή γυναίκα - δεν είναι σε θέση να διακρίνει το γιατί και πως, ο κόσμος άλλαξε - και μάλιστα από εμάς τους ίδιους...

 

 

Εγκλήματα και "παρενοχλήσεις"

Τελικά, προετοιμάζεται καινούργιος νόμος, που αφορά την σεξουαλική παρενόχληση και γενικότερα την συμπεριφορά στους επαγγελματικούς χώρους.
Με το καλό λοιπόν - και μακάρι να είναι αληθινά δίκαιος, γιατί αναγκαίος είναι οπωσδήποτε.
Δεν είναι δουλειά μου ούτε να μαντέψω ούτε να κρίνω τις προθέσεις κανενός κι ελάχιστα μ' ενδιαφέρει αν θα πολιτευτεί και με ποιον η κ.Μπεκατώρου.
Αυτό που ξέρω είναι το πόσο δύσκολο είναι για τις γυναίκες που έχουν υποστεί ΒΙΑΣΜΟ να το αποδείξουν και να δικαιωθούν - ακόμα και σε περιπτώσεις που κατάφεραν να βρουν το κουράγιο να πάνε εγκαίρως σ' έναν γιατρό, για να πιστοποιήσει την κακοποίηση που δέχτηκαν...  
Γιατί ο ΒΙΑΣΜΟΣ είναι ΈΓΚΛΗΜΑ - και στέλνει τον βιαστή στην φυλακή! Ενίοτε ισόβια, καθώς το τραύμα που προκαλεί ισόβιο είναι. Αυτό τουλάχιστον ισχύει σήμερα!
Και σημαίνει πως χρειάζονται και κάποιες αποδείξεις για να στείλεις φυλακή έναν άνθρωπο και δεν μπορεί οποιοσδήποτε απλώς να "θυμηθεί", 20 χρόνια μετά  να κατηγορήσει κάποιον για βιασμό.
Εκτός...αν η ποινή της φυλάκισης έχει καταργηθεί κι έχει μετατραπεί σε "πρόστιμο"...!!!
Λέγοντας απλά ένα "τώρα βρήκα την δύναμη να το καταγγείλω" , χωρίς καν την γνωμάτευση ενός ψυχολόγου και καμία απόδειξη, όχι μόνο κοροϊδευόμαστε, αλλά μετατρέπουμε τον κοινωνικό ιστό και την στοιχειώδη λογική σε χαβούζα.
Καθένας μπορεί να διασύρει οποιονδήποτε έτσι -  αλλά στην ουσία ο βιαστής θα μείνει ατιμώρητος...
Κοινωνικά και νομικά, είναι σημαντικό να υπάρχουν κάποια όρια  για όλους. Που να είναι ουσιαστικά, δίκαια και εφαρμόσιμα - για να τηρούνται.
Κι αυτή τη στιγμή πολύ φοβάμαι πως  οι έννοιες έχουν αρχίσει να μπερδεύονται πολύ και μάλλον ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίο!
Δεν θα μάθουμε ποτέ - και δεν ενδιαφέρει - αν λέει αλήθεια ή ψέματα η κ.Μπεκατώρου.
Οι γυναίκες που έχουν υποστεί ΒΙΑΣΜΟ πάντως, συνήθως γι΄αρκετό καιρό μετά δεν είναι σε θέση να τα βγάζουν πέρα ούτε με τα απλά και καθημερινά...
Κι αυτό, το ξέρει ακόμα κι ένας πρωτοετής φοιτητής της ψυχολογίας.
Γιατί ο ΒΙΑΣΜΟΣ , δεν είναι "παρενόχληση"! Πιθανόν δεν υπάρχει θηλυκό στον πλανήτη που να μην έχει δεχτεί  "παρενοχλήσεις".- αλλά σίγουρα δεν έχουν υποστεί βιασμό  όλες οι γυναίκες.
Ο βιασμός  δεν είναι η "λεκτική βία", δεν είναι η "χειριστική συμπεριφορά" πάνω στην σκηνή,  δεν είναι το "ας καθόσουνα για να σου κάνω δίσκο", ούτε η..."αυτοϊκανοποίηση" μπροστά στα μάτια μιας έντρομης κοπέλας.
Είναι βία, απειλή της ζωής και πλήρης καταρράκωση της προσωπικότητας - συχνά αδύνατον να θεραπευτεί.

Κοροϊδευόμαστε και αλλοιώνουμε τις έννοιες αν συγχωνεύεται ο βιασμός με την σεξουαλική παρενόχληση...!!

Ο βιασμός είναι ΕΓΚΛΗΜΑ - και έγκλημα πρέπει να συνεχίσει να χαρακτηρίζεται...!!
Τόσο στις συνειδήσεις μας όσο και στην νομοθεσία. 

Είναι πολύ μεγάλη όμως η συζήτηση αυτή - και ο "διαχωρισμός των ορίων" δεν μπορει να γίνει στα τηλεοπτικά "μαγκαζίνο" και τα πρωινάδικα. - και φυσικά δεν αφορά κυρίως το Σωματείο των Ηθοποιών ή την όποια Αθλητική ομοσπονδία.

Είναι αυτονόητο πως όλες οι προσβλητικές συμπεριφορές θα πρέπει ν' απαγορεύονται δια νόμου  και ειδικά στους εργασιακούς χώρους - αλλά οπωσδήποτε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ...!!!
Καθένας  μπορεί να "εξομολογείται δημοσίως ότι θέλει - αλλά το ΕΓΚΛΗΜΑ πρέπει να είσαι σε θέση να το αποδείξεις, γιατί ο εγκληματίας θα πρέπει να πάει ΦΥΛΑΚΗ - και όχι απλώς να..."παραιτηθεί" από το..."αξίωμά" του ή να ζητήσει μια "δημόσια συγνώμη"...!
Αν δεν είσαι σε θέση να  αποδείξεις τον βιασμό, τότε τον ονομάζεις κάπως αλλιώς γιατί -  ακόμα κι αν δεν ψεύδεσαι και διασύρεις κάποιον για χίλιους δύο άλλους λόγους - κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να τον στείλει φυλακή χωρίς αποδείξεις. Εκτός...κι ΑΝ ο νόμος που σχεδιάζεται , σκοπεύει να καταργήσει την ποινή της φυλάκισης  για τους βιαστές...
Κι αν το σχέδιο είναι αυτό, το ξεκατίνιασμα των τελευταίων εβδομάδων θα είναι εξαιρετικά χρήσιμη και βολική δικαιολογία...!
Θα φτάσουμε έτσι σε μια "εξυγίανση" της χαβούζας, εξομοιώνοντας τον βιασμό με την "παρ ενοχλητική" συμπεριφορά και τα χυδαία χάδια επί σκηνής...
Χωρίς κανένα σεβασμό προς τις γυναίκες που μια ζωή προσπαθούν να συνέλθουν από τραύματα καταστάσεων τραγικών, συχνά κατ' εξακολούθησιν, ακόμα και εντός οικίας βιασμούς και με χρήση βίας πολλών επιπέδων...
Ας μην αναφερθώ καθόλου στην παιδεραστία, το θέμα είναι τεράστιο και  καίει  πολύ - γι' αυτό και στην 11χρονη αθλήτρια δεν στέκονται καθόλου τα ΜΜΕ.
Προφανώς και σωστά, ξέρουν πως δεν επιτρέπεται - για την ώρα τουλάχιστον -  αλλά μάλλον και δεν συμφέρει... Το σόου με τις "φίρμες" πουλάει περισσότερο.
Καινούργιος νόμος λοιπόν...!
Τώρα, το "γιατί" και από ποιον αποφασίστηκε  να πάρει τέτοια έκταση,  διασύροντας τόσο τον αθλητισμό όσο και τον πολιτισμό, εντός πανδημίας κιόλας....ε...ας προβληματιστούμε!
Ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ, σοβαρό και πέρα από κομματικά, καιρός δεν είναι να μας απασχολήσει...;;
Ας ελπίσουμε μόνο πως ο ΒΙΑΣΜΟΣ θα εξακολουθήσει να θεωρείται έγκλημα και με ποινή φυλάκισης, γιατί ΕΓΚΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ!

 

 

Το "Καταφύγιο" μου σε βιβλίο που κυκλοφορεί..!

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=2504201193243779&id=100009617685085

Περί μνημείων και Ιδεών.

Με τα δόγματα και τις θρησκείες εγώ καλά δεν τα πάω.

Αντιθέτως, με γοητεύει ο κόσμος των Ιδεών, το Νόημα των εννοιών και των μυστηρίων.

Αυτά πιστεύω γεννούν εξέλιξη και πολιτισμό, σε αντίθεση με τα όποια κοντόφθαλμα "δόγματα" .

Που συνήθως προάγουν κείνο το ηλίθιο και παιδαριώδες "πάνω χέρι/κάτω χέρι/ τίνος είν' το παραπάνω..."

Στο επίπεδο της πολιτικής βέβαια, αυτό το "παιχνιδάκι", εκτός από εξαιρετικά βολική δικαιολογία, είναι και εξαιρετικά επικίνδυνο.

Ολόκληροι λαοί σέρνονται σε πολεμικές ιαχές και μάχες, για να υπερασπίζονται "όσια και ιερά", τα οποία οι διάφοροι αρχηγοί τους μοιράζονται στο ίδιο τραπέζι της ιδίας γνωστής μας Ελβετίας.

Μαζί με τα golden boys των πολυεθνικών, πολεμικών, εξορυκτικών και λοιπών βιομηχανιών...

Στον κόσμο των Ιδεών, τα πράγματα είναι φυσικά πολύ διαφορετικά.

Εκεί, η Αγία του Θεού Σοφία, δεν είναι "μνημείο" ούτε ιδιοκτησία κανενός.

Είναι Οντότητα, που συμβολίζει το γεγονός πως "τα πάντα εν Σοφία εποίησε" η Δημιουργός Δύναμη κι ο Ποιητής του Κόσμου. Ανεξαρτήτως τόπου, χρόνου και χρώματος, εθνικότητος ή δόγματος των ανθρώπων.

Κι ότι όνομα θέλεις δίνεις - δεν παρεξηγιέται...

Την Σοφία Του ας πούμε, κάποτε την λέγαμε Αθηνά και σε κάποιους άλλους πολιτισμούς την ονομάζουν κάπως αλλιώς - αλλά η ουσία δεν αλλάζει.

Είναι η Δύναμη που μπορεί να διεισδύσει στο νου των ανθρώπων και να μεταφέρει έννοιες και σκέψεις σοφές... !

Ως Αθηνά μετατρέπει τις Ερινύες σε Ευμενίδες και ως Αγία Σοφία γίνεται μητέρα της Πίστης, της Ελπίδας και της Αγάπης.

Οπότε,προσωπικά, το μόνο που εύχομαι και προσεύχομαι προς την Αγία του Θεού Σοφία, είναι να φωτίζει τα μυαλά των ανθρώπων, κάθε φορά που θα προσεύχονται στον ναό της.

Για να τους μεταδώσει την σοφία που είναι απαραίτητη, ώστε να μπορούν να συνυπάρχουν ειρηνικά με τους υπόλοιπους...

Σαν άνθρωποι και όχι σαν μηχανοκίνητα...!

Απολογισμός 4ετίας... σχετικά προσωπικός...

Ήταν σκουρόχρωμος και βλοσυρός. Μετανάστης, μπορεί και πρόσφυγας. Πλήσιάσε βιαστικός το τζάμι του αυτοκινήτου με το εργαλείο "καθαρισμού" ανα χείρας  να στάζει σαπουνάδες .
Κάνω ένα ξεκάθαρο νόημα πως ΔΕΝ θέλω να το καθαρίσει το παρμπρίζ. Με κοιτάζει υποτιμητικά, με γράφει στα δέοντα, γεμίζει σαπουνάδες το καπώ, "καθαρίζει" το τζάμι, φρικάρει τα νευρα μου και τέλος, παίρνει μουτρωμένος το πενηνταρακι, που σαν καλός άνθρωπος του δίνω - παρ΄ότι δεν ξερω γιατί το δίνω το ρημαδι, αφού προφανώς δεν σεβάστηκε, ούτε το "όχι" μου ούτε το αυτοκινητακι το φρεσκοπλυμένο.
Φεύγοντας βλέπω να μ' ακολουθεί ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες.
"Ποιος ξέρει τι βάσανα κουβαλαει κι αυτος..." σκέφτηκα μεγαλόθυμα, μπας και μπορέσω να καταπιώ τον θυμό - αφού δεν ξέρω αν δικαιούμαι να βάλω τις φωνές...
Δυό - τρία φανάρια παρακάτω ένα χέρι μου πετάει στα μούτρα ένα "γαλανόλευκο" χαρτί.
"Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες - έξω οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες".
Ψάχνω να δω από που μου'ρθε το πεσκέσι κι είναι στα φαναρια μαζεμένοι κάμποσοι νεαροί που μοιράζουν χαρτάκια. Κοντοκουρεμένοι, μαυροφορεμένοι, με κατι σημαιούλες στο πέτο και δυο γαλανόλευκες ν' ανεμίζουνε δεμένες στο φαναρι. Πετάνε με δυναμη τα χαρτάκια όπου βρουν.
Σε παρμπρίζ, σε παραθυρα ανοιχτά , σε τυχαίους κι ανυποψίαστους περαστικούς.
Με τα νευρα μου κρόσια τσαλακώνω σιχτιρίζοντας το παλιόχαρτο που μου'χωσε στη μούρη ο εθνικόφρων νεαρός. Κείνος το βλέπει που πέταξα το "σημαντικό" χαρτάκι του και μου ρίχνει ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες κι ολόϊδιο μ'εκείνο του "υαλοκαθαριστή μετανάστη"...
Με πιο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...;;; αναρωτιέμαι... Έτσι, είπα απλώς να φτύσω τον κόρφο  μου, μα το φανάρι πρασίνισε και δεν πρόκαμα...
Φτάνω επί τέλους σπίτι, να συμμαζέψω τις βρωμοσαπουνάδες με τα κολημένα χαρτάκια τους κι ελπίζω πλέον σ' ένα ήσυχο απόγευμα.
Εκεί ακριβώς είναι που με πιάνουν κάτι πρώτοι υπόκωφοι πόνοι  στο στομάχι...
"Θα μου'πεσε βαριά η σκορδαλιά", λέω...
Βάζω μια σοδίτσα κι ανοίγω το χαζοκούτι μηχανικά.
Στο δελτίο των οκτώ τα καινούργια "πολιτικά πρόσωπα", μιας κυβέρνησης  νέας και ωραίας...
"Άφθαρτης" και πολλά υποσχόμενης, από την οποία συμπούρμπουλος ο ελληνικός λαός περιμένει τα πάντα. Εντός της εβδομάδος και το συντομότερο.
Ως "νέα" ψάχνεται να βρεί υπουργούς και στελέχη, ενώ στην οθόνη όλο βλέπω  φάτσες άγνωστες. Άντρες και γυναίκες, που με υφος 15 καρδιναλίων και βάλε κάνουν διάφορες ανακοινώσεις...
"Οι μεταναστες λιάζονται στην Ομόνοια", "Το χρέος θα γίνει βιώσιμο αν στείλουμε στον επόμενο αιώνα την υποχρέωση αποπληρωμης" - κι άλλα τέτοια νόστιμα.
Καθένας τους με κοιτάζει μεσ' από το γυαλί με το βλέμμα των 15 καρδιναλίων και να δεις που το στομάχι μου με σουβλίζει όλο και πιο δυνατά.
Σπίτι μου είμαι κι έχω υποτίθεται κάθε δικαίωμα να βάλω τις φωνές - αλλά η απλή λογική μου το θεωρεί εντελώς μάταιο και αναποτελεσματικό, άσε που θα ταράξω και τους γείτονες...
Καμμία βελτίωση δεν είδα με τη σόδα, αλλά φυσικά ο νους μου δεν μπορεί καν να φανταστεί πως εκτός που με συνοδεύουν τα δολοφονικά κείνα βλέμματα απ' τα φανάρια και το αλαζονικό των "καρδιναλίων" μέσ'από το γυαλί, είναι κι αυτό το απαγορευμένο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...
Με τον καιρό συνήθισα...Και τους καρδινάλιους και τους εθνικόφρονες και τους "δύστυχους" τους πρόσφυγες και τους μετανάστες...
Οι σουβλιές στο στομαχι όμως γίνονται όλο και πιο συχνές και δεν κατάφερνω να τις συνηθίσω.
 Οπότε κάποια στιγμή, αποφασίζω να το πάρω να το πάω στο γιατρό.
"Νεύρωση στομάχου", απεφάνθη ο αρμόδιος, "οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Να μην τρως βαριά και να μην αγχώνεσαι..Θα σου γραψω κι ένα αγχολυτικό. "
Μου΄ρθε να του φωνάξω πως δεν θα το'παιρνα το αγχολυτικό - αλλά...άραγε είχα το δικαίωμα να τον αμφισβητήσω τον ειδήμονα...;;   "Τι να σου κάνει και το αγχολυτικό..." μουρμούρισα φεύγοντας.
Το ίδιο  βράδυ στο δελτίο ειδήσεων προέκυψε νεοεκλεγέν πολιτικό πρόσωπο, παλιό και γνώριμο.
Που επανήλθε προσφάτως, αποφασισμένο να "βάλει επιτέλους μια τάξη στο χάος που έφεραν οι "καρδινάλιοι" και για το οποίο βεβαίως, αυτό το "παλιό πολιτικό πρόσωπο" ουδεμίαν ευθύνη φέρει.
Έμπειρος και πτυχιούχος, ξέρει να σταθεί στην οθόνη με βλέμα περιφρονητικό αλλά και συγκαταβατικό. Για να μας ενημερώσει πως, ακόμα, δεν ξέρει πως ακριβώς θα κανει πράξη τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Ούτε πως  μπορεί  να διαχωριστεί ο πρόσφυγας από τον μετανάστη, ούτε αν και πως θ'αλλάξουν οι "συμφωνίες μεταξύ των κρατών", ούτε αν θα βελτιωθούν οι "όροι" που έχουν υπαγορεύσει οι πολύτιμοι εταίροι μας και... κάμποσα "ούτε" ακόμα...
Σε κοιτάζει απ΄την οθόνη συντετριμένος, με ύφος απόλυτης απαξίωσης - κι ούτε λίγο ούτε πολύ σου λέει πως φταίς...! Εσύ...!
Που πήγες και ψήφισες τους "άλλους" στις προηγούμενες εκλογές, του άφησες  στη μέση το "καλό το σχέδιο" και θα' πρεπε τουλάχιστον να ντρέπεσαι - όχι που έχεις κι απαιτήσεις...
Και να δείς που μου'ρχεται και τις φωνές να βάλω και τον κόρφο μου να φτύσω και το χαζοκούτι να σπάσω... Αυτομάτως αναρωτιέμαι αν τελικά δικαιούμαι να κάνω οτιδήποτε από αυτά - και αυτομάτως διαπιστώνω πως..."δεν δικαιούμαι"...
Πριν προλάβω να την κλείσω την οθόνη το στομάχι μου είναι κόμπος από αγανάκτηση και θυμό.
Κι είναι σίγουρο πως δεν "μου 'πεσε βαριά η σκορδαλιά" και αποτέλεσμα με αγχολυτικό δεν θέλω...! Αυτή τη φορά, επιτέλους αναρωτιέμαι...
"Βρε δε θες να φταίει που..."δεν δικαιούμαι"...;;  Που άμα βάλω τις φωνές θα με πάρουν για παλαβή και θα με μαζέψουνε κι άμα σπάσω το χαζοκούτι θα μου κόψει την καλημέρα η οικογένεια - που δεν  χρωστάει και τίποτα...Τόσα παλαβά π' ακούω,έχει ενα δίκιο κι αρνείται πια να τα χωνέψει τούτο το στομαχι... Κι αφού δεν γίνεται να πάρω άλλο...μήπως ν' αρχίσω να δικαιούμαι μια δίκαιη καθημερινότητα... ;;;"
Περιδιαβαίνουν οι σκέψεις - χαζοκούτι, στομάχι, κεφάλι και τούμπαλιν...
Υποψιασμένη πιά, θυμαμαι τα διάφορα βλέματα και σαν μόλις τώρα καταλαβαίνω ποιοί και πόσοι "διαόλοι"  μου κάθονται τόσο καιρό στο στομάχι και καθε τόσο θέλω να βάλω τις φωνές μπας και καταφέρω να τους διώξω από κει μέσα... Πως όμως...;;;
Ειμαι σίγουρη πως η λύση δεν είναι το αγχολυτικό και το να"φτύνω κάθε τόσο τον κόρφο μου" πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αποτελεσματικό...
"Τα μάτια καθρέφτης της Ψυχής" λέει η λαϊκή σοφία...
Και της κοινωνίας και της πολιτικής και της τηλεόρασης - λέω εγώ τώρα πιά...
Κι εκείνο το βλέμμα του "παλιού" πριν λίγο...τόσο υποκριτικά "καλόβολο"... τόσο περιφρονητικό...!!
Να "ματιάζει" μέσα από την εξουσία της οθόνης και ν' απαξιώνει τα πάντα, όπως κι οι καρδινάλιοι πριν απ' αυτόν, όπως ο υαλοκαθαριστής μετανάστης, ο εθνικόφρων νεαρός, ο οδηγός που φωνάζει ενοχλημένος "τράβα στο πεζοδρόμιο κυρά μου" - σε μια πόλη που είναι ανύπαρκτα τα πεζοδρόμια κι όταν υπάρχουν ειναι γεματα παρκαρισμένες μηχανές...
Πόσα να καταπιεί ένα στομαχι για να επιβιώσει σε μια πόλη που έχει καταργήσει καθε έννοια σεβασμού...;; Σε μια πόλη που ακόμα κι από τις οθόνες της σου φτύνει στα μούτρα ασύστολα ψέμματα, αδιάντροπες πολιτικές "αντιπαραθέσεις" και βαρύγδουπους ηγέτες της συμφοράς...;;
Πως τα βγάζεις πέρα σ΄έναν τόπο που  έχει απολύτως καταργήσει τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον ψηφοφόρο, την εργασία, την παδεία, την δημοκρατία και την απλή λογική...;;;
Ιδού η απορία του προσωπικού μου "απολογισμού" - και... στην προ πολλού κατάργηση της "αισθηικής"... είπα να μην αναφερθώ...