Ήταν σκουρόχρωμος και βλοσυρός. Μετανάστης, μπορεί και πρόσφυγας. Πλήσιάσε βιαστικός το τζάμι του αυτοκινήτου με το εργαλείο "καθαρισμού" ανα χείρας να στάζει σαπουνάδες .
Κάνω ένα ξεκάθαρο νόημα πως ΔΕΝ θέλω να το καθαρίσει το παρμπρίζ. Με κοιτάζει υποτιμητικά, με γράφει στα δέοντα, γεμίζει σαπουνάδες το καπώ, "καθαρίζει" το τζάμι, φρικάρει τα νευρα μου και τέλος, παίρνει μουτρωμένος το πενηνταρακι, που σαν καλός άνθρωπος του δίνω - παρ΄ότι δεν ξερω γιατί το δίνω το ρημαδι, αφού προφανώς δεν σεβάστηκε, ούτε το "όχι" μου ούτε το αυτοκινητακι το φρεσκοπλυμένο.
Φεύγοντας βλέπω να μ' ακολουθεί ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες.
"Ποιος ξέρει τι βάσανα κουβαλαει κι αυτος..." σκέφτηκα μεγαλόθυμα, μπας και μπορέσω να καταπιώ τον θυμό - αφού δεν ξέρω αν δικαιούμαι να βάλω τις φωνές...
Δυό - τρία φανάρια παρακάτω ένα χέρι μου πετάει στα μούτρα ένα "γαλανόλευκο" χαρτί.
"Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες - έξω οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες".
Ψάχνω να δω από που μου'ρθε το πεσκέσι κι είναι στα φαναρια μαζεμένοι κάμποσοι νεαροί που μοιράζουν χαρτάκια. Κοντοκουρεμένοι, μαυροφορεμένοι, με κατι σημαιούλες στο πέτο και δυο γαλανόλευκες ν' ανεμίζουνε δεμένες στο φαναρι. Πετάνε με δυναμη τα χαρτάκια όπου βρουν.
Σε παρμπρίζ, σε παραθυρα ανοιχτά , σε τυχαίους κι ανυποψίαστους περαστικούς.
Με τα νευρα μου κρόσια τσαλακώνω σιχτιρίζοντας το παλιόχαρτο που μου'χωσε στη μούρη ο εθνικόφρων νεαρός. Κείνος το βλέπει που πέταξα το "σημαντικό" χαρτάκι του και μου ρίχνει ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες κι ολόϊδιο μ'εκείνο του "υαλοκαθαριστή μετανάστη"...
Με πιο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...;;; αναρωτιέμαι... Έτσι, είπα απλώς να φτύσω τον κόρφο μου, μα το φανάρι πρασίνισε και δεν πρόκαμα...
Φτάνω επί τέλους σπίτι, να συμμαζέψω τις βρωμοσαπουνάδες με τα κολημένα χαρτάκια τους κι ελπίζω πλέον σ' ένα ήσυχο απόγευμα.
Εκεί ακριβώς είναι που με πιάνουν κάτι πρώτοι υπόκωφοι πόνοι στο στομάχι...
"Θα μου'πεσε βαριά η σκορδαλιά", λέω...
Βάζω μια σοδίτσα κι ανοίγω το χαζοκούτι μηχανικά.
Στο δελτίο των οκτώ τα καινούργια "πολιτικά πρόσωπα", μιας κυβέρνησης νέας και ωραίας...
"Άφθαρτης" και πολλά υποσχόμενης, από την οποία συμπούρμπουλος ο ελληνικός λαός περιμένει τα πάντα. Εντός της εβδομάδος και το συντομότερο.
Ως "νέα" ψάχνεται να βρεί υπουργούς και στελέχη, ενώ στην οθόνη όλο βλέπω φάτσες άγνωστες. Άντρες και γυναίκες, που με υφος 15 καρδιναλίων και βάλε κάνουν διάφορες ανακοινώσεις...
"Οι μεταναστες λιάζονται στην Ομόνοια", "Το χρέος θα γίνει βιώσιμο αν στείλουμε στον επόμενο αιώνα την υποχρέωση αποπληρωμης" - κι άλλα τέτοια νόστιμα.
Καθένας τους με κοιτάζει μεσ' από το γυαλί με το βλέμμα των 15 καρδιναλίων και να δεις που το στομάχι μου με σουβλίζει όλο και πιο δυνατά.
Σπίτι μου είμαι κι έχω υποτίθεται κάθε δικαίωμα να βάλω τις φωνές - αλλά η απλή λογική μου το θεωρεί εντελώς μάταιο και αναποτελεσματικό, άσε που θα ταράξω και τους γείτονες...
Καμμία βελτίωση δεν είδα με τη σόδα, αλλά φυσικά ο νους μου δεν μπορεί καν να φανταστεί πως εκτός που με συνοδεύουν τα δολοφονικά κείνα βλέμματα απ' τα φανάρια και το αλαζονικό των "καρδιναλίων" μέσ'από το γυαλί, είναι κι αυτό το απαγορευμένο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...
Με τον καιρό συνήθισα...Και τους καρδινάλιους και τους εθνικόφρονες και τους "δύστυχους" τους πρόσφυγες και τους μετανάστες...
Οι σουβλιές στο στομαχι όμως γίνονται όλο και πιο συχνές και δεν κατάφερνω να τις συνηθίσω.
Οπότε κάποια στιγμή, αποφασίζω να το πάρω να το πάω στο γιατρό.
"Νεύρωση στομάχου", απεφάνθη ο αρμόδιος, "οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Να μην τρως βαριά και να μην αγχώνεσαι..Θα σου γραψω κι ένα αγχολυτικό. "
Μου΄ρθε να του φωνάξω πως δεν θα το'παιρνα το αγχολυτικό - αλλά...άραγε είχα το δικαίωμα να τον αμφισβητήσω τον ειδήμονα...;; "Τι να σου κάνει και το αγχολυτικό..." μουρμούρισα φεύγοντας.
Το ίδιο βράδυ στο δελτίο ειδήσεων προέκυψε νεοεκλεγέν πολιτικό πρόσωπο, παλιό και γνώριμο.
Που επανήλθε προσφάτως, αποφασισμένο να "βάλει επιτέλους μια τάξη στο χάος που έφεραν οι "καρδινάλιοι" και για το οποίο βεβαίως, αυτό το "παλιό πολιτικό πρόσωπο" ουδεμίαν ευθύνη φέρει.
Έμπειρος και πτυχιούχος, ξέρει να σταθεί στην οθόνη με βλέμα περιφρονητικό αλλά και συγκαταβατικό. Για να μας ενημερώσει πως, ακόμα, δεν ξέρει πως ακριβώς θα κανει πράξη τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Ούτε πως μπορεί να διαχωριστεί ο πρόσφυγας από τον μετανάστη, ούτε αν και πως θ'αλλάξουν οι "συμφωνίες μεταξύ των κρατών", ούτε αν θα βελτιωθούν οι "όροι" που έχουν υπαγορεύσει οι πολύτιμοι εταίροι μας και... κάμποσα "ούτε" ακόμα...
Σε κοιτάζει απ΄την οθόνη συντετριμένος, με ύφος απόλυτης απαξίωσης - κι ούτε λίγο ούτε πολύ σου λέει πως φταίς...! Εσύ...!
Που πήγες και ψήφισες τους "άλλους" στις προηγούμενες εκλογές, του άφησες στη μέση το "καλό το σχέδιο" και θα' πρεπε τουλάχιστον να ντρέπεσαι - όχι που έχεις κι απαιτήσεις...
Και να δείς που μου'ρχεται και τις φωνές να βάλω και τον κόρφο μου να φτύσω και το χαζοκούτι να σπάσω... Αυτομάτως αναρωτιέμαι αν τελικά δικαιούμαι να κάνω οτιδήποτε από αυτά - και αυτομάτως διαπιστώνω πως..."δεν δικαιούμαι"...
Πριν προλάβω να την κλείσω την οθόνη το στομάχι μου είναι κόμπος από αγανάκτηση και θυμό.
Κι είναι σίγουρο πως δεν "μου 'πεσε βαριά η σκορδαλιά" και αποτέλεσμα με αγχολυτικό δεν θέλω...! Αυτή τη φορά, επιτέλους αναρωτιέμαι...
"Βρε δε θες να φταίει που..."δεν δικαιούμαι"...;; Που άμα βάλω τις φωνές θα με πάρουν για παλαβή και θα με μαζέψουνε κι άμα σπάσω το χαζοκούτι θα μου κόψει την καλημέρα η οικογένεια - που δεν χρωστάει και τίποτα...Τόσα παλαβά π' ακούω,έχει ενα δίκιο κι αρνείται πια να τα χωνέψει τούτο το στομαχι... Κι αφού δεν γίνεται να πάρω άλλο...μήπως ν' αρχίσω να δικαιούμαι μια δίκαιη καθημερινότητα... ;;;"
Περιδιαβαίνουν οι σκέψεις - χαζοκούτι, στομάχι, κεφάλι και τούμπαλιν...
Υποψιασμένη πιά, θυμαμαι τα διάφορα βλέματα και σαν μόλις τώρα καταλαβαίνω ποιοί και πόσοι "διαόλοι" μου κάθονται τόσο καιρό στο στομάχι και καθε τόσο θέλω να βάλω τις φωνές μπας και καταφέρω να τους διώξω από κει μέσα... Πως όμως...;;;
Ειμαι σίγουρη πως η λύση δεν είναι το αγχολυτικό και το να"φτύνω κάθε τόσο τον κόρφο μου" πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αποτελεσματικό...
"Τα μάτια καθρέφτης της Ψυχής" λέει η λαϊκή σοφία...
Και της κοινωνίας και της πολιτικής και της τηλεόρασης - λέω εγώ τώρα πιά...
Κι εκείνο το βλέμμα του "παλιού" πριν λίγο...τόσο υποκριτικά "καλόβολο"... τόσο περιφρονητικό...!!
Να "ματιάζει" μέσα από την εξουσία της οθόνης και ν' απαξιώνει τα πάντα, όπως κι οι καρδινάλιοι πριν απ' αυτόν, όπως ο υαλοκαθαριστής μετανάστης, ο εθνικόφρων νεαρός, ο οδηγός που φωνάζει ενοχλημένος "τράβα στο πεζοδρόμιο κυρά μου" - σε μια πόλη που είναι ανύπαρκτα τα πεζοδρόμια κι όταν υπάρχουν ειναι γεματα παρκαρισμένες μηχανές...
Πόσα να καταπιεί ένα στομαχι για να επιβιώσει σε μια πόλη που έχει καταργήσει καθε έννοια σεβασμού...;; Σε μια πόλη που ακόμα κι από τις οθόνες της σου φτύνει στα μούτρα ασύστολα ψέμματα, αδιάντροπες πολιτικές "αντιπαραθέσεις" και βαρύγδουπους ηγέτες της συμφοράς...;;
Πως τα βγάζεις πέρα σ΄έναν τόπο που έχει απολύτως καταργήσει τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον ψηφοφόρο, την εργασία, την παδεία, την δημοκρατία και την απλή λογική...;;;
Ιδού η απορία του προσωπικού μου "απολογισμού" - και... στην προ πολλού κατάργηση της "αισθηικής"... είπα να μην αναφερθώ...
Κάνω ένα ξεκάθαρο νόημα πως ΔΕΝ θέλω να το καθαρίσει το παρμπρίζ. Με κοιτάζει υποτιμητικά, με γράφει στα δέοντα, γεμίζει σαπουνάδες το καπώ, "καθαρίζει" το τζάμι, φρικάρει τα νευρα μου και τέλος, παίρνει μουτρωμένος το πενηνταρακι, που σαν καλός άνθρωπος του δίνω - παρ΄ότι δεν ξερω γιατί το δίνω το ρημαδι, αφού προφανώς δεν σεβάστηκε, ούτε το "όχι" μου ούτε το αυτοκινητακι το φρεσκοπλυμένο.
Φεύγοντας βλέπω να μ' ακολουθεί ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες.
"Ποιος ξέρει τι βάσανα κουβαλαει κι αυτος..." σκέφτηκα μεγαλόθυμα, μπας και μπορέσω να καταπιώ τον θυμό - αφού δεν ξέρω αν δικαιούμαι να βάλω τις φωνές...
Δυό - τρία φανάρια παρακάτω ένα χέρι μου πετάει στα μούτρα ένα "γαλανόλευκο" χαρτί.
"Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες - έξω οι μετανάστες κι οι πρόσφυγες".
Ψάχνω να δω από που μου'ρθε το πεσκέσι κι είναι στα φαναρια μαζεμένοι κάμποσοι νεαροί που μοιράζουν χαρτάκια. Κοντοκουρεμένοι, μαυροφορεμένοι, με κατι σημαιούλες στο πέτο και δυο γαλανόλευκες ν' ανεμίζουνε δεμένες στο φαναρι. Πετάνε με δυναμη τα χαρτάκια όπου βρουν.
Σε παρμπρίζ, σε παραθυρα ανοιχτά , σε τυχαίους κι ανυποψίαστους περαστικούς.
Με τα νευρα μου κρόσια τσαλακώνω σιχτιρίζοντας το παλιόχαρτο που μου'χωσε στη μούρη ο εθνικόφρων νεαρός. Κείνος το βλέπει που πέταξα το "σημαντικό" χαρτάκι του και μου ρίχνει ένα βλέμμα απειλητικό και δηλητηριώδες κι ολόϊδιο μ'εκείνο του "υαλοκαθαριστή μετανάστη"...
Με πιο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...;;; αναρωτιέμαι... Έτσι, είπα απλώς να φτύσω τον κόρφο μου, μα το φανάρι πρασίνισε και δεν πρόκαμα...
Φτάνω επί τέλους σπίτι, να συμμαζέψω τις βρωμοσαπουνάδες με τα κολημένα χαρτάκια τους κι ελπίζω πλέον σ' ένα ήσυχο απόγευμα.
Εκεί ακριβώς είναι που με πιάνουν κάτι πρώτοι υπόκωφοι πόνοι στο στομάχι...
"Θα μου'πεσε βαριά η σκορδαλιά", λέω...
Βάζω μια σοδίτσα κι ανοίγω το χαζοκούτι μηχανικά.
Στο δελτίο των οκτώ τα καινούργια "πολιτικά πρόσωπα", μιας κυβέρνησης νέας και ωραίας...
"Άφθαρτης" και πολλά υποσχόμενης, από την οποία συμπούρμπουλος ο ελληνικός λαός περιμένει τα πάντα. Εντός της εβδομάδος και το συντομότερο.
Ως "νέα" ψάχνεται να βρεί υπουργούς και στελέχη, ενώ στην οθόνη όλο βλέπω φάτσες άγνωστες. Άντρες και γυναίκες, που με υφος 15 καρδιναλίων και βάλε κάνουν διάφορες ανακοινώσεις...
"Οι μεταναστες λιάζονται στην Ομόνοια", "Το χρέος θα γίνει βιώσιμο αν στείλουμε στον επόμενο αιώνα την υποχρέωση αποπληρωμης" - κι άλλα τέτοια νόστιμα.
Καθένας τους με κοιτάζει μεσ' από το γυαλί με το βλέμμα των 15 καρδιναλίων και να δεις που το στομάχι μου με σουβλίζει όλο και πιο δυνατά.
Σπίτι μου είμαι κι έχω υποτίθεται κάθε δικαίωμα να βάλω τις φωνές - αλλά η απλή λογική μου το θεωρεί εντελώς μάταιο και αναποτελεσματικό, άσε που θα ταράξω και τους γείτονες...
Καμμία βελτίωση δεν είδα με τη σόδα, αλλά φυσικά ο νους μου δεν μπορεί καν να φανταστεί πως εκτός που με συνοδεύουν τα δολοφονικά κείνα βλέμματα απ' τα φανάρια και το αλαζονικό των "καρδιναλίων" μέσ'από το γυαλί, είναι κι αυτό το απαγορευμένο δικαίωμα να βάλω τις φωνές...
Με τον καιρό συνήθισα...Και τους καρδινάλιους και τους εθνικόφρονες και τους "δύστυχους" τους πρόσφυγες και τους μετανάστες...
Οι σουβλιές στο στομαχι όμως γίνονται όλο και πιο συχνές και δεν κατάφερνω να τις συνηθίσω.
Οπότε κάποια στιγμή, αποφασίζω να το πάρω να το πάω στο γιατρό.
"Νεύρωση στομάχου", απεφάνθη ο αρμόδιος, "οι εξετάσεις δεν έδειξαν κάτι ανησυχητικό. Να μην τρως βαριά και να μην αγχώνεσαι..Θα σου γραψω κι ένα αγχολυτικό. "
Μου΄ρθε να του φωνάξω πως δεν θα το'παιρνα το αγχολυτικό - αλλά...άραγε είχα το δικαίωμα να τον αμφισβητήσω τον ειδήμονα...;; "Τι να σου κάνει και το αγχολυτικό..." μουρμούρισα φεύγοντας.
Το ίδιο βράδυ στο δελτίο ειδήσεων προέκυψε νεοεκλεγέν πολιτικό πρόσωπο, παλιό και γνώριμο.
Που επανήλθε προσφάτως, αποφασισμένο να "βάλει επιτέλους μια τάξη στο χάος που έφεραν οι "καρδινάλιοι" και για το οποίο βεβαίως, αυτό το "παλιό πολιτικό πρόσωπο" ουδεμίαν ευθύνη φέρει.
Έμπειρος και πτυχιούχος, ξέρει να σταθεί στην οθόνη με βλέμα περιφρονητικό αλλά και συγκαταβατικό. Για να μας ενημερώσει πως, ακόμα, δεν ξέρει πως ακριβώς θα κανει πράξη τις προεκλογικές του υποσχέσεις.
Ούτε πως μπορεί να διαχωριστεί ο πρόσφυγας από τον μετανάστη, ούτε αν και πως θ'αλλάξουν οι "συμφωνίες μεταξύ των κρατών", ούτε αν θα βελτιωθούν οι "όροι" που έχουν υπαγορεύσει οι πολύτιμοι εταίροι μας και... κάμποσα "ούτε" ακόμα...
Σε κοιτάζει απ΄την οθόνη συντετριμένος, με ύφος απόλυτης απαξίωσης - κι ούτε λίγο ούτε πολύ σου λέει πως φταίς...! Εσύ...!
Που πήγες και ψήφισες τους "άλλους" στις προηγούμενες εκλογές, του άφησες στη μέση το "καλό το σχέδιο" και θα' πρεπε τουλάχιστον να ντρέπεσαι - όχι που έχεις κι απαιτήσεις...
Και να δείς που μου'ρχεται και τις φωνές να βάλω και τον κόρφο μου να φτύσω και το χαζοκούτι να σπάσω... Αυτομάτως αναρωτιέμαι αν τελικά δικαιούμαι να κάνω οτιδήποτε από αυτά - και αυτομάτως διαπιστώνω πως..."δεν δικαιούμαι"...
Πριν προλάβω να την κλείσω την οθόνη το στομάχι μου είναι κόμπος από αγανάκτηση και θυμό.
Κι είναι σίγουρο πως δεν "μου 'πεσε βαριά η σκορδαλιά" και αποτέλεσμα με αγχολυτικό δεν θέλω...! Αυτή τη φορά, επιτέλους αναρωτιέμαι...
"Βρε δε θες να φταίει που..."δεν δικαιούμαι"...;; Που άμα βάλω τις φωνές θα με πάρουν για παλαβή και θα με μαζέψουνε κι άμα σπάσω το χαζοκούτι θα μου κόψει την καλημέρα η οικογένεια - που δεν χρωστάει και τίποτα...Τόσα παλαβά π' ακούω,έχει ενα δίκιο κι αρνείται πια να τα χωνέψει τούτο το στομαχι... Κι αφού δεν γίνεται να πάρω άλλο...μήπως ν' αρχίσω να δικαιούμαι μια δίκαιη καθημερινότητα... ;;;"
Περιδιαβαίνουν οι σκέψεις - χαζοκούτι, στομάχι, κεφάλι και τούμπαλιν...
Υποψιασμένη πιά, θυμαμαι τα διάφορα βλέματα και σαν μόλις τώρα καταλαβαίνω ποιοί και πόσοι "διαόλοι" μου κάθονται τόσο καιρό στο στομάχι και καθε τόσο θέλω να βάλω τις φωνές μπας και καταφέρω να τους διώξω από κει μέσα... Πως όμως...;;;
Ειμαι σίγουρη πως η λύση δεν είναι το αγχολυτικό και το να"φτύνω κάθε τόσο τον κόρφο μου" πολύ φοβάμαι πως δεν είναι αποτελεσματικό...
"Τα μάτια καθρέφτης της Ψυχής" λέει η λαϊκή σοφία...
Και της κοινωνίας και της πολιτικής και της τηλεόρασης - λέω εγώ τώρα πιά...
Κι εκείνο το βλέμμα του "παλιού" πριν λίγο...τόσο υποκριτικά "καλόβολο"... τόσο περιφρονητικό...!!
Να "ματιάζει" μέσα από την εξουσία της οθόνης και ν' απαξιώνει τα πάντα, όπως κι οι καρδινάλιοι πριν απ' αυτόν, όπως ο υαλοκαθαριστής μετανάστης, ο εθνικόφρων νεαρός, ο οδηγός που φωνάζει ενοχλημένος "τράβα στο πεζοδρόμιο κυρά μου" - σε μια πόλη που είναι ανύπαρκτα τα πεζοδρόμια κι όταν υπάρχουν ειναι γεματα παρκαρισμένες μηχανές...
Πόσα να καταπιεί ένα στομαχι για να επιβιώσει σε μια πόλη που έχει καταργήσει καθε έννοια σεβασμού...;; Σε μια πόλη που ακόμα κι από τις οθόνες της σου φτύνει στα μούτρα ασύστολα ψέμματα, αδιάντροπες πολιτικές "αντιπαραθέσεις" και βαρύγδουπους ηγέτες της συμφοράς...;;
Πως τα βγάζεις πέρα σ΄έναν τόπο που έχει απολύτως καταργήσει τον άνθρωπο, τον πολίτη, τον ψηφοφόρο, την εργασία, την παδεία, την δημοκρατία και την απλή λογική...;;;
Ιδού η απορία του προσωπικού μου "απολογισμού" - και... στην προ πολλού κατάργηση της "αισθηικής"... είπα να μην αναφερθώ...
